คนคิดมาก

 ฉันเอาฟ้าห่มให้ หายหนาว 
ดึกดื่นกินแสงดาว ต่างข้าว 
น้ำค้างพร่างกลางหาว หาดื่ม 
ไหลหลั่งวิญญาไว้เช้า ชั่วฟ้าดินสมัย


ฉันคิดตรึกอยู่ได้  เรื่องใด
กลุ้มอยู่ติดในใจ  รุ่มร้อน
ภายในรุ่มร้อนดั่งไฟ สุมป่า
ถูกราตรีไล่ต้อน   ย่ำเช้ามาเยือน

เธอ..ฉันคิดถึง

*คิดถึงเธอมากนัก จักทำอย่างไรดีหนอ
คิดถึงและเฝ้ารอ  เฝ้าขอให้ได้พบเธอ
ด้วยหวังเธอเข้าใจ  หรืออาจไม่ฉันคงเพ้อ
ฉันนี้ช่างเพ้อเจ้อ   บ่นฟุ้งเฟ้ออะไรกัน

*คิดถึงเธอมากล้น  นักหนา

คิดถึงนั่นใบหน้า   เรื่อฟ้า

คิดถึงจวนจะลา   ตายดับ

คิดถึงแรกพบหน้า ที่ได้เจอกัน 

*เธอคงลืมฉัน  แล้วหนอ

แต่ฉันเฝ้ารอ   เธออยู่

เธอนั้นก็คง    ไม่รู้

แต่เธอนั้นอยู่  ตรึงติดในใจ

*ฉันหน่ายฉันเหนื่อยฉันล้า

ฉันบ้าฉันเซงสังคม

ฉันเห็นมีแต่อาจม

ฉันแสนระทมกับมัน

*นางอยู่ในโลกนี้  หรือไม่

นางอยู่หนแห่งใด บอกให้

ให้ฉันรู้เถิดหนไหน  เธออยู่

ขอช่วยสงสารคนไร้ ไร้รักลงเอย

*ฉันป่วยการเมือง

ฉันป่วยเอาเรื่อง ป่วยนักป่วยใจ

ฉันป่วยมากนัก โลกลุกเป็นไฟ

ส่วนฉันเป็นไข้ ไข้รักไข้เมือง