คนคิดมาก

 ฉันเอาฟ้าห่มให้ หายหนาว 
ดึกดื่นกินแสงดาว ต่างข้าว 
น้ำค้างพร่างกลางหาว หาดื่ม 
ไหลหลั่งวิญญาไว้เช้า ชั่วฟ้าดินสมัย


ฉันคิดตรึกอยู่ได้  เรื่องใด
กลุ้มอยู่ติดในใจ  รุ่มร้อน
ภายในรุ่มร้อนดั่งไฟ สุมป่า
ถูกราตรีไล่ต้อน   ย่ำเช้ามาเยือน